Хоҳари ӯ аз дӯстдухтари худ, ки тасвири фоҳишаи ӯро кашидааст, ба ҳаяҷон омад - чӣ қадар лоғар ва ҳамвор буд. Бародараш ӯро ором кард ва андозаи камар ва камарашро чен кард ва ба ӯ итминон дод, ки вай олӣ аст! Албатта, миннатдории ў нокофї буд – хурўси бародарашро мемакид, аммо магар духтар сазовори њамдардї набуд? Вақте ки ӯ мехост, ки аллакай сари худро аз даст диҳад, ӯ ба вай иҷозат намедод - агар вай калон шудан мехост, онро фурӯ барад. Ва чунин менамуд, ки нутфааш ба вай маъқул буд. Акнун вай ҳамеша метавонист ба ӯ такя кунад.
Ба назар хуб - мақъад танг ва канда нест, лаби зич баста ва на sagging. Баръакс зани тару тоза, ки воқеан аз ҷиҳати ҷинсӣ инкишоф наёфтааст, барои марди дорои узвҳои хурд имкон дорад, ки фарогирии зиччи penisро эҳсос кунад. Ин аст он чизе ки ман дар бораи занон қадр мекунам, ба ман маъқул нест, вақте ки дикам ба зане меафтад, ки қариб ҳеҷ муқовимат намекунад. Ин алоқаи ҷинсиро хеле камтар лаззат мебарад.