Ин бача аз ӯҳдаи молияи худ баромада наметавонад ва духтарашро дуруст муҳофизат карда наметавонад. Вайро назди як зеҷире фиристод, то қарзашро адо кунад ва ҳатто намедонист, ки ду нафари онҳо хоҳанд буд. Ва худаш бехуда дар остонаи дар мондааст. Духтарро, албатта, дуруст кабул карда, дар ду бочка заданд, аммо карз бояд баргардонида шавад ва ба чуз конеъ кардани харду чорае надошт. Вай инро ба таври комил кард.
Хуб, тааҷҷубовар нест, ки вай зарбаи амиқ медиҳад, ҷасади ӯ мисли найза борик аст, аммо аз рӯи ҳама намудҳо барои духтар кофӣ буд, ки ба экстази зебои худ равад ва дар баъзе ҷойҳо ҳатто аз чунин алоқаи ҷинсӣ нола мекард.